Ograniczenia w sprawnym zarządzaniu ochroną zdrowia oraz efektywnym funkcjonowaniu placówek zdrowotnych są w Polsce od około dwudziestu lat problemem trwałym. System zdrowotny jest niepoddany (i z trudem poddający się) reformom, które uczyniłyby usługi zdrowotne powszechnie dostępnymi i odpowiedniej jakości, a placówki - jednostkami efektywnymi. Jednym z aspektów trudności przezwyciężenia destrukcyjnych tendencji w funkcjonowaniu ochrony zdrowia jest nikła moc sprawcza tych projektów reform, które były oparte na trafnej i kompleksowej diagnozie występujących problemów. Także w ramach CASE podejmowano prace, wskazujące na główne przyczyny niedomagań ochrony zdrowia i rysujących się zagrożeń dla zdrowia populacji. Pierwsze prace obejmowały analizy nieefektywności systemu po reformie z 1999 r., a ostatnie – sprzed dwóch lat - wskazywały obszary koniecznych zmian. Na seminarium mBank-CASE w maju 2018 r. wskazano cztery obszary niezbędnych zmian: (1) wzrost nakładów na ochronę zdrowia połączony z ich bardziej efektywną alokacją, (2) pilne zainwestowanie w rozwój zasobów kadr medycznych, (3) wprowadzenie transparentnych i społecznie akceptowanych reguł indywidualnego współpłacenia oraz (4) sprawnego zarządzania publicznego (rządzenia) systemem ochrony zdrowia skoordynowanego z innymi sektorami gospodarki (dziedzinami), wpływającymi na zdrowie populacji. (link do publikacji) W planowanym obecnie seminarium nawiązujemy do wskazywanych wówczas kierunków koniecznych zmian, aby ocenić ich znaczenie po dwóch latach i w momencie kryzysu zdrowotnego wywołanego pandemią Covid-10, a jednocześnie wskazać te kierunki, które sytuacja pandemii wydobyła dodatkowo i szczególnie: zaniedbania zdrowia publicznego i dramatyczne ograniczenia w koordynacji ochrony zdrowia w jej różnych dziedzinach i wymiarach.
